Amsterdam is voor Luan het boegbeeld van de wereld, een wereldstad. Niet qua grootte, maar qua hoeveelheid nationaliteiten en culturen. Luan is geboren en getogen Amsterdammer en ook een mix van culturen, met roots in Nederland en Kosovo. ‘Ik heb vrienden overal vandaan, ben opgegroeid in Amsterdam-West, waar ik met allemaal jongens uit allerlei culturen voetbalde op ons pleintje. Daar kon ik mezelf zijn’, zegt Luan. ‘Opgroeien met al die culturen heeft mijn leven verrijkt. Je leert van elkaar. Maar dát is Amsterdam!’ 

Twee gezichten 
Amsterdam heeft volgens Luan twee gezichten. De multiculturele stad met elan, die overal ter wereld bekend is. Uniek, open en creatief. En het andere gezicht is die van een stad waar het verschil tussen arm en rijk steeds groter wordt en waar iedereen in zijn eigen bubbel leeft. Luan: ‘Laatst was ik per ongeluk in Zuid, allemaal dezelfde mensen, rijk, wit. Ik kom daar nooit, maar dat is een gezicht van Amsterdam dat ik niet prettig vind.’

Opgroeien met al die culturen heeft mijn leven verrijkt. Je leert van elkaar. Maar dát is Amsterdam!

Ook de grote hoeveel expats die panden in de stad bezetten, vindt hij niet fijn. ‘Die komen om te werken, gaan na een paar jaar weer weg, ze brengen de stad weinig. Er wordt altijd gesproken, vooral door rechtse partijen, over dat vluchtelingen woningen inpikken. Mijn vader was een vluchteling! Er zijn procentueel zoveel meer expats dan vluchtelingen die in de stad een huis krijgen. Zelf moet ik over drie maanden mijn woning uit, maar heb nog geen nieuwe en wil de stad niet uit. Op deze manier raakt Amsterdam haar authenticiteit kwijt.’ 

Meer praten 
De spoken word artiest vindt Amsterdam geen lieve stad. ‘Het is druk, mensen hebben weinig empathie, korte lontjes, we zitten in een ratrace, kijken naar de telefoon, alles gaat snel. We zijn steeds egocentrischer, niet meer zacht voor elkaar. Dit is niet de stad waar wijlen burgemeester Eberhard van der Laan het over had.’ Hij weet ook niet of dat ooit nog terugkomt. ‘Er is een wooncrisis, energiecrisis, er zijn grote problemen in de wereld, daar gaat de stad in mee. We zijn aan het overleven en praten te weinig met elkaar.’ 

Uitstervend ras 
Luan praat wel met mensen, hij stelt vragen, veel zelfs. De verhalen en de veranderingen in de stad, goed én slecht, inspireren hem. In de taxi, na een optreden, op events. Hij hoort van alles op allerlei plekken in de stad. Hij slaat de verhalen op in zijn hoofd en gebruikt ze in kleine stukjes in zijn optredens. ‘Het maakt niet uit of je in je driedelige pak of je kloffie bent, maar Mustafa raakt zijn zaak kwijt aan een hippe koffietent. Wij échte Amsterdammers zijn een uitstervend ras’, vindt Luan. ‘Iemand die opgroeit in Heerhugowaard en op zijn 18e hier komt, woont hier misschien lang, maar die snapt niet écht wat Amsterdam is. Je moet hier opgroeien.’ 

We zijn aan het overleven en praten te weinig met elkaar.

Herkenbare verhalen 
Zijn voorstelling Leeuwenkind gaat over hoe hij opgroeit in Amsterdam, zijn drie beste vrienden en over de kwetsbaarheid van mannen. Luan: ‘Het gaat over onze angsten, mentale issues, dingen die we hebben meegemaakt. We zijn niet alleen maar stoere guys die van Ajax en mooie vrouwen houden. Het is belangrijk om met je vrienden over échte dingen te kunnen praten. Dat is niet vanzelfsprekend onder mannen, maar ik máák het vanzelfsprekend. In een stad als Amsterdam is het lastig om als man je kwetsbaarheid te kunnen tonen, je moet overleven. Maar dit thema is universeel. Ik hoor wel eens na mijn voorstelling dat mannen een traantje moeten laten om dit stuk. Omdat ze de verhalen herkennen.’ 

Luan heeft zichzelf nooit herkend in andere mensen. Zijn vader was de eerste vluchteling uit Kosovo in Amsterdam. ‘Ik voel me niet vertegenwoordigd, zelfs niet in een stad als Amsterdam met zoveel culturen. Er was nooit iemand hetzelfde als ik. Ik vertegenwoordig mezelf, ik heb niks met het groepsgevoel. Er is in Amsterdam ook maar één persoon die Luan heet, dat ben ik. En ik ben een Amsterdammer, die op alle mogelijke manieren échte verhalen blijft vertellen!’ 

Kaarten & info Leeuwenkind

Interview door Mireille Capiau
Foto door Raymond van Mil